Ik ben Frank Vastbinder. Oorspronkelijk kom ik uit Nijmegen maar woon al sinds 2011 in het mooie Twente. Vlakbij de natuur waar ik kan sporten, bewegen en tot rust kan komen. In mijn studententijd ben ik in contact gekomen met haptonomie. De lijfelijke ervaring destijds heeft een blijvende verandering bij mij teweeg gebracht en is me altijd bijgebleven. Als fysiotherapeut en sporter ben ik geboeid naar hoe iemand beweegt. Hierin is de hartslag vaak leidend. Het zegt iets over hoe intensief of hard je aan het werk bent. Tijdens mijn werk als fysiotherapeut kwam ik er met de cliënt soms achter dat de klacht meer te vertellen had. Door de haptonomie heb ik geleerd samen hier naar op zoek te gaan. Waarvan komt iemand in beweging, waarvan gaat het stromen? Als je dan naar het hart luistert geeft het richting. Waar wil ik naartoe, waar wordt ik gelukkig van?
Gedurende mijn opleiding tot haptonoom was ik natuurlijk al overtuigd van het nut van haptonomie maar uiteindelijk gaf een persoonlijke ervaring het echte inzicht hoe je lijf een weerspiegeling is van hoe je erbij zit. En als je er niet naar luistert dan gaat het vanzelf schreeuwen.
In mei 2020 heb ik een waterhoofd ontwikkeld. Hierdoor raakte ik van het padje af en zat ik opgezadeld met knallende hoofdpijn. Na twee operaties kon ik gaan herstellen. Alleen toen werd mijn zoon ziek, hierdoor ging ik gewoon door. Na een zomervakantie zonder rust ging ik weer aan het werk. Mijn lijf zei me dat ik moe was. Maar met een karakter van “mouwen opstropen” en “schouders eronder” ging ik toch aan het werk. Rustig beginnen maar het was te doen dus iedere week er een schepje bij.
Toen ik steeds vermoeider werd heb ik besloten om voor mezelf te zorgen en naar een haptonoom te gaan. Dit was letterlijk een pijnlijke ervaring. Hier kwam ik tot inzicht dat de manier waarop ik in het leven stond op dat moment niet werkte. ´Als het te doen is dan kan er ook een schepje bij´ en ´opgeven is geen optie´ was wat ik kende en al 44 jaar deed. Altijd werd ik beloond voor deze eigenschappen doordat ik doelen stelde en die ook haalde. Maar deze strategie voldeed niet meer. Mijn lijf werd alleen maar harder, strakker en zwaarder.
Hierdoor heb ik geleerd dat door iets te laten en iets niet te doen er ook nieuwe wegen en nieuwe doelen ontstaan. De daarop volgende sessies stonden in het teken van ruimte geven aan wat mijn lijf me te vertellen had. Doordat ik hier ruimte aangaf en mezelf minder onder druk zette veranderde mijn lijf. Mijn lijf werd zachter, losser en lichter. Dit was voelbaar voor zowel mijn therapeut als mezelf. Dezelfde aanraking als bij de eerste pijnlijke sessie verschoof naar prima vol te houden naar prettig en rustgevend.