Als fysiotherapeut en sporter ben ik geboeid naar hoe iemand beweegt. Tijdens mijn werk als fysiotherapeut realiseerde ik me dat een klacht soms meer te vertellen heeft. Door de haptonomie heb ik geleerd hier samen naar op zoek te gaan. Waardoor komt iemand in beweging, waarvan gaat het stromen? Je hartslag wordt bepaald door de intensiteit van bijvoorbeeld sporten. Maar je hart kan ook een kompas zijn dat richting geeft. Waar beweeg ik naartoe en waar beweeg ik vanaf en waar wordt ik gelukkig van?
Gedurende mijn opleiding tot haptonoom was ik natuurlijk al overtuigd van het nut van haptonomie. Maar uiteindelijk gaf een persoonlijke ervaring het echte inzicht hoe je lijf een weerspiegeling is van hoe je erbij zit. En dat waarden en normen in de weg kunnen zitten om hiernaar te luisteren.
In mei 2020 ben ik ziek geweest en de gezinsomstandigheden maakten dat ik door moest. Op wilskracht en adrenaline ging ik door. Het fluisteren van mijn lijf kon ik negeren. Ik bouwde mijn werk op. Het was te doen dus er kon ook wel een schepje bij.
Mijn lijf werd zwaar en moe. Mijn lijf begon steeds luider te roepen. Omdat ik vastliep, ging ik naar een haptonoom. Dit was letterlijk een pijnlijke ervaring. De terloopse zin die hij uitsprak: “Je hebt ook nog wel moeite om dood te gaan” is me altijd bijgebleven. De manier waarop ik in het leven stond, werkte op dit moment niet meer. ´Als het te doen is dan kan er ook een schepje bij´ en ´opgeven is geen optie´.
Hier heb ik geleerd dat door iets te laten er ook nieuwe opties kunnen ontstaan. Dezelfde aanraking werd uiteindelijk prettig, en gaf rust en ruimte.
De nieuwe optie? Als ik moe ben ga ik “liggen”. Hierdoor behoud ik mijn vitaliteit en levenslust.
Nu is ieder mens en ieder traject anders dus de jouwe waarschijnlijk ook. Maar ik schrijf dit om een voorbeeld te geven EN omdat ik, als het de sessie dient, open ben ten aanzien van mijn eigen beleving en ervaring.
